Om echo’s, confrontaties, openingen, krommingen in lijnen te creëren. Om een dialoog voor te stellen, om relaties te creëren tussen meer dan twee personen, om mensen te “laten praten” over een werk en met wat dat resoneert (in hun esthetiek, hun hart, hun leven of elders). Niet per se om “ervoor te zorgen dat mensen goesting krijgen om het zien”, nog minder om “een graad van succes” te toetsen aan een andere graad, van competentie, hipheid, geleerdheid, of wat dan ook. Maar om een poging te doen tot een heropleving, een gebaar van wederkerigheid dat in overeenstemming is met het engagement van de makers·maaksters, door zelf risico’s te nemen. Zonder onszelf de vraag van onenigheid, onmin, onbegrip – kortom, de zogenaamde negatieve emoties – te besparen. Zonder de oprechtheid van een affectieve relatie met het schrijven te sparen.