Diens ritmes, seizoenen, onze relaties van zorg, genezing of vergiftiging. Hoe kunnen we groeien zonder onszelf te pushen? Samen groeien? Allianties vinden en associaties cultiveren? Welke verhalen hebben we gemeen? Welke erfenissen? Wat voor soort wortels? Welke migraties? Hoe bereiken we een gemeenschappelijk doel?

“Wij zijn het vrouwelijke, onzekere, niet aangegeven werk. Als wegwerpbare, misvormde, uitgeputte, parasitaire levens, zijn wij de overblijfselen van hun prestaties. Wij zijn de vragen op al hun antwoorden. We zijn de glibberige grond van een taallandschap waar de politie moordt. Wij zijn het onkruid in de historisch aangeharkte gazons. Wat slechts stuifmeel was, worden doornige vruchten, met de hoop dat dit ook zo moge zijn voor onze scheppingen en onze scheuten. Mogen zij dansen en verontrusten, mogen zij last en woede zaaien, en mogen zij voorzichtig verorberen zonder hun voeten af te vegen alvorens aan tafel te gaan.

Laten we gaan.”

In samenwerking met de Tulitu boekhandel.