In een tijd waarin de thermometer de pan uit rijst, het aantal klimaatrampen toeneemt, noodkreten weerklinken over de opkomst van extreemrechts in het Westen, waarin de rechten omtrent abortus en de gendertransities erop achteruitgaan. In een tijd waarin de destructieve capaciteit van de imperialistische machten in Palestina, Soedan, Congo, Kanaky en China duizelingwekkend is. Op een moment dat de Verenigde Naties de misdaden tegen de menselijkheid die in Gaza worden gepleegd, veroordelen als "uitroeiing, moord, mannen en jongens als doelwit, gedwongen overplaatsingen, marteling, wrede en onmenselijke behandeling". In een tijd waarin Europa nog steeds het aantal gesloten centra aan zijn grenzen uitbreidt, ziet het heden er erg somber uit, zo niet ronduit beangstigend.

Maar angst leidt vaak tot verlamming, tot verstomping, en het is uit die toestand geraken dat we willen aanmoedigen. Om te strijden moeten we weten wat voor toekomst we willen. Laten we de kracht vinden om te handelen en de handen ineenslaan om ons die toekomst in te beelden, voorbij het geruis van het heden. Wat voor toekomst willen we ontwerpen, gebaseerd op kritiek op de huidige politiek? Hoe vertalen deze politieke systemen zich in ons lichaam en welke utopische lichamen kunnen we ons voorstellen? Welke ficties, welke verhalen zullen deze pogingen tot andere toekomsten vertellen?