Mélanie groeide op in Charleroi, omringd door de geur van sudderende tomatensaus en die van frituurvet. Van haar geboorteland weet ze, tenminste wat haar is verteld, dat het “het mooiste land ter wereld” is. Wat ze ervan kent, is een mozaïek van beelden die ze gehoord heeft, vaak karikaturaal, afkomstig van een mainstream visie op Italië. Ze spreekt geen Italiaans, maar ze is er zeker van dat er een krachtige en intense band is die haar verbindt met dat land van zon en olijfolie. Ze heeft het gevoel dat de lichte tristesse die haar hier overvalt, daar misschien wel troost zou kunnen vinden. Vanavond is het de avond voor de ceremonie ter gelegenheid van de tiende verjaardag van de dood van haar Nonno, en Mélanie is nerveus. Ze probeert de tomatensaus te maken volgens het iconische recept van haar Nonna Anna voor de gasten van de ceremonie. Als gasten in haar keuken zijn we getuige van een ware culinaire, muzikale en emotionele fermentatie.  Steunend tegen het tafelzeil van Mélanie’s keuken, ontdekken we de rol die haar afkomst in haar leven speelt: haar passie voor alles wat met Italië te maken heeft, haar bewondering voor haar Nonna en haar onwankelbare trouw aan haar gemeenschap.