Dit project is gebaseerd op het boek van Marie Denis, 'DIS MARIE c'était comment rue du Méridien 79' (1980). In 1972, op het hoogtepunt van de tweede feministische golf, kwamen vrouwen bijeen om een plaats te creëren, een concrete utopie, open voor "zusters" die streden tegen seksisme en voor het recht op voorbehoedsmiddelen en abortus. De hindernissen die moesten worden overwonnen waren talrijk: voor sommigen is het lastig hun inzet te combineren met hun rol als moeder en hun gezinsleven, het eens te worden over het niet-gemengde karakter van de plaats en de gevolgen van de sociale ongelijkheden te verminderen. Om geen enclave te worden, moet dit Vrouwenhuis in staat zijn om de banden tussen de binnenwereld (een toevluchtsoord, een ruimte ontworpen door en voor vrouwen) en de buitenwereld te smeden, om opnieuw de macht te krijgen om in de stad te kunnen handelen, door zich in veiligheid te kunnen ontwikkelen, nieuwe ontmoetingen op gang te brengen (verenigingen, buren, vreemden) en om te demonstreren. Deze "mini-samenleving" is verenigd rond sterke verbintenissen, maar wordt ook gekenmerkt door controverses, die alle facetten van de vrouwenzaak weerspiegelen: intimiteit, seksualiteit, de strijd tegen geweld, sociale en genderdiscriminatie en racisme. We hebben het hier over een "nieuwe wereld" waarin alles wordt getransformeerd, tot en met het dagelijks leven. Op de revolutie hoeft niet gewacht te worden, zij begint meteen, en ook de partij is erbij betrokken. De partij, die zowel een politieke als een wezenlijke manifestatie van de vrouwenbeweging is, zal een essentieel onderdeel van de voorstelling vormen. Het stelt ons in staat onszelf in een "andere wereld" te projecteren: te demonstreren om ons te bevrijden van de verschillende vormen van seksistische onderdrukking; te demonstreren om "een gemeenschappelijke ruimte te maken", een gemeenschappelijke kracht; te demonstreren om onze eigen verbeelding te creëren en te ontwikkelen.

In 1966 brak er een staking uit onder de vrouwelijke werknemers van de Nationale Wapenfabriek in Herstal, deze "machinevrouwen" die in erbarmelijke omstandigheden werkten voor minder loon dan de mannen. Artikel 119 van het Verdrag van Rome (1957), "Gelijk loon voor gelijk werk", werd luid en duidelijk geëist. De advocate Éliane Vogel-Polsky was aanwezig bij de staking en kwam tot de overtuiging dat de wet kan worden gebruikt om te strijden voor gelijke beloning

Adèle Hauwel (1920-2004) was een feministe gedurende haar leven bang was "deze wereld met weinig bagage te verlaten" (zo schreef ze in een brief aan haar vriendin Aimée). Zij liet aan de archieven van ‘L’Histoire des femmes' een leven gevuld met feminisme na, van de institutionele strijd tegen loonongelijkheid in de jaren dertig tot revolutionaire sabotageacties in de jaren zeventig. Zij maakte twee golven en twee dalen van feminisme door, met een oneindige inzet die veel weg had van een soort priesterschap: zij offerde er haar hele privé-leven aan op en koos voor een eenzaam bestaan, die de bewondering opriep en die zowel een bron van voldoening als van lijden en verachting was. Hoe wordt het verlangen om collectief te strijden en de sporen van de voorbije strijd te bewaren gevoed, zelfs wanneer het collectieve geweten geen bondgenoot is? Hoe kunnen het streven naar zuiverheid, radicaliteit en onberispelijkheid vormen aannemen die, naar gelang van de periode en de context, samengaan of juist in de weg staan?

REGIE Laure Lapel, Solène Valentin, Marie Diaby, Lou Joubert, Leila Devin | AUTEURS Marthe Degaille, Marie Vaiana, Capucine Berthon | VERTALERS Marie Coyard, Julie Jaroszewski, Souâd Toughraï, Léa Quinsac, Lara Van Drooghenbroek, Lauryn Turquin, Rebecca Fels, Maya Lombard, Rokia Bamba, Duy Nhân N’Guyen, Yasmine Yahiatene, Marie Diaby, Tamara Kalvanda, Estelle Strypstein, Yasmina Al-Assi | ASSISTENT-REGISSEUR Judith Ribardière | SCENOGRAFIE La Collective Crabe - Camille Rolovic, Clémence Jussaume, Hélène Beutin, Marie Menzaghi, Nathalie Moisan | ALGEMENE REGIE EN LICHTPLAN Ines Isimbi, Lou Van Egmond, Françoise Pierre | KOSTUUMS Solène Valentin, Milena Forest | DRAMATISCH ONDERSTEUNINGSCOMITÉ Jeannine Dath, Marie-Cécile Henrion, Anne Thuot, Penda Diouf, Clotilde Moynot, Camille Khoury, Miriam Youssef

ARTISTIEKE DIRECTIE EN PRODUCTIE Ecarlate la Cie - Elsa Poisot et Sonia Boutitie | COPRODUCTIE Mars - Mons arts de la scène, La Maison poème | Midis de la poésie – FrancoFaune, FAME festival, Arts et Publics, le Centre des Arts Scéniques, la SACD, le CED-WB, la Coop en Shelter Prod | MET HULP VAN Ministère de la Fédération Wallonie-Bruxelles aux services Culture, Egalité des chances et Education Permanente, la Cocof aux services Culture et Egalité des chances et lutte contre les discrimination, de la Région Bruxelles Capitale (Equal), de la Loterie Nationale | MET DE STEUN VAN la Chaufferie - Acte 1, de la Bellone, de Passa Porta, du Festival Voix de Femmes, du Carhif, de Mundaneum, des Archives et Musées de la Littérature, de la Balsamine, du CC Uccle, de Garage 29, du BAMP, du Théâtre Océan Nord de la Fabrique de Théâtre, de la Ville de Bruxelles au service Culture, de taxshelter.be, ING et du tax-shelter du gouvernement fédéral belge.